Popularny portal internetowy o Romualdzie Zerychu (1888-1964) pisze krótko: urodził się w rodzinie Gotfryda i Heleny z Perle’ów. Kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego. W latach 1914–1918 walczył w wojsku rosyjskim, dostając się do niewoli niemieckiej pod Tannenbergiem. W dwudziestoleciu międzywojennym poświęcił się rzeźbiarstwu; miał liczne wystawy. Zajmował się też konserwacją rzeźby. Autor m.in. pomnika zmarłych jeńców wojennych w Budziszynie, pomnika Elizy Orzeszkowej w Grodnie (1924) oraz jej popiersia w drewnie, rzeźby portretowej Stanisława Noakowskiego, tablicy z płaskorzeźbą gen. Sowińskiego (1928) umieszczoną na zewnętrznej ścianie kościoła św. Wawrzyńca na warszawskiej Woli oraz licznych nagrobków na warszawskich cmentarzach (Powązkowskim i ewangelicko-augsburskim).
Od 1929 należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. W latach 50. XX w. należał także do zespołu rzeźbiarskiego Stanisława Jagmina, brał udział w ratowaniu i rekonstrukcji zabytkowych posągów, między innymi rzeźb parkowych z Ogrodu Saskiego w Warszawie. W 1958 w warszawskim parku Kultury i Wypoczynku (parku Na Książęcem) został odsłonięty pomnik Elizy Orzeszkowej autorstwa Zerycha, będący repliką monumentu w Grodnie. Zmarł w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.
Dlatego właśnie, że ten biogram w Wikipedii jest tak skromny, a jego bohater – wyśmienity artysta plastyk i architekt tak mało znany, swoją badawczą pracę oraz książkę (zob. fot. okładki) poświęciła mu dr Barbara Kalinowska – gość programu, kurator wystaw (w tym dwóch na temat R. Zerycha), historyk sztuki, wicedyrektor Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce.
