W sobotę w "Mediatece" w Grodzisku Mazowieckim odbędzie się koncert charytatywny, w którym wystąpi zespół Spring Light i Przyjaciele (w składzie m.in. Michał Wojciechowski, perkusja i Dominik Strzelec, wokalista). Celem koncertu pod hasłem "Zacznij od Nowa"  jest zebranie dodatkowych środków na rozbudowę o 20 pokoi i nowe sale terapeutyczne Domu Pomocy Społecznej Katolickiego Stowarzyszenia Niepełnosprawnych Archidiecezji Warszawskiej w Brwinowie. Jednostka, mająca obecnie 55 miejsc (docelowo ma być 75) jest jedną z dziesięciu, prowadzonych przez KSN AW i służy lokalnej społeczności, mając zapewnione środki na działalność merytoryczną na podstawie umowy z powiatem pruszkowskim. Rozbudowa pozwoli polepszyć warunki mieszkaniowe pensjonariuszy z niepełnosprawnością intelektualną oraz da też więcej miejsca do zajęć terapeutycznych. O potrzebach DPS, o klimacie ciepła i rodzinności w nim panującym, jak i o samym koncercie, w programie mówili: Dominika Cieślikowska, dyrektor placówki oraz Michał Wojciechowski, fizykoterapeuta, muzyk, aranżer zespołu Spring Light. [Wpłacać można też tu: https://www.siepomaga.pl/dps-brwinow] 

Gdy zna się dzieje swojego miasta, gdy się w nim wychowało i pracowało przez lata, gdy wreszcie z danego miasta pochodzi rodzina, sięgająca korzeniami kilka wieków wstecz - na swoją małą ojczyznę patrzy się ze zrozumiałymi emocjami i zaangażowaniem. W programie wystąpiły trzy osoby, ale Ostrołęka, bo o niej mowa, ma takich miłośników wielu. Niezależnie od wieku i zawodu, pasjonaci łączą swoje siły w różnych organizacjach społecznych, a czasami zupełnie prywatnie, ale zawsze w tym samym celu: aby miasto rozwijało się pomyślnie, a jego dziedzictwo było szanowane i skutecznie pielęgnowane. O takiej filozofii życia w mieście nad Narwią, w programie mówili: Barbara Zakrzewska, emerytowana polonistka i anglistka, nauczycielka, członkini Towarzystwa Przyjaciół Ostrołęki, pisarka - poetka, twórczyni przedmiotów książkowych, zwanych liberaturą; Andrzej Krauze, syn cenionego społecznika, ale przede wszystkim artysty malarza i projektanta, Henryka Krauzego (1912-1991), autora rekonstrukcji jednej z figur w Mauzoleum gen. J. Bema, projektanta pomnika ku pamięci Żydów ostrołęckich (w miejscu dawnego kirkutu, ul. Poznańska), działacza turystycznego, żołnierza wojny obronnej 1939 roku oraz Bohdan Wojciechowski, honorowy członek stowarzyszeń "Ekomeny", TPO, właściciel "Ostrołęckiej Omulwi", potomek Marcina Wojciechowskiego, prowadzącego rodzaj zajazdu i poczty, w którym to budynku dziś mieści się Muzeum Kultury Kurpiowskiej.

W związku z przypadającą w tym roku 75. rocznicą powstania Gminnej Biblioteki Publicznej w Siennicy (miasto i gmina pow. mińskiego) i wstępnymi planami nadania jej imienia Aleksandra Fredry, w programie o działalności Biblioteki, jak też o książce "Potępione", mówiły Aleksandra Sabak, instruktorka Gminnej Biblioteki Publicznej w Siennicy oraz Agata Kabza-Papuga, autorka ww. powieści, przewodniczka turystyczna, pasjonatka regionu, pisarka.

Na lewym brzegu Narwi w Ostrołęce (tuż przy ujściu Omulwi do Narwi) położone jest średniowieczne grodzisko stożkowate, świadczące o osadnictwie średniowiecznym na tym terenie, de facto o początkach miasta. Płaski stożek ma 45 metrów średnicy i 4 metry wysokości. Widać wyraźne wzniesienie, ślad po wejściu bramnym oraz fosy. Obiekt jest porośniętym nieużytkiem, będącym własnością prywatną. Od lat społecznicy ostrołęccy pytają, apelują, postulują, aby miasto porozumiało się z właścicielem i zrobiło tam nie tylko pewnego rodzaju rekonstrukcję obiektu, ale przy tej okazji atrakcyjne miejsce turystyczne. Ostatnio o sprawie społecznicy ci przypomnieli ponownie, publikując do władz miasta list otwarty. Dlaczego ten punkt miasta jest tak ważny, co można z nim zrobić - nad tym problemem w programie zastanawiali się jego goście: Barbara Zakrzewska, emerytowana nauczycielka, pisarka, członkini Towarzystwa Przyjaciół Ostrołęki, Andrzej Krauze, miłośnik dziejów miasta, członek Rady Seniorów oraz TPO oraz Bohdan Wojciechowski, członek honorowy stowarzyszenia "Ekomeny", TPO, właściciel "Ostrołęckiej Omulwi".

Już w najbliższą sobotę w Siennicy (pow. miński), 8 marca rozpocznie się pierwszy z 13 biegów (pod hasłem "Powiatowa 13-tka"), których trasa biegnie różnymi drogami powiatu mińskiego. Do organizacji wydarzenia, rozłożonego na kilka miesięcy bieżącego roku, mogło dojść m.in. dzięki współpracy starostwa powiatowego mińskiego i Lokalnej Organizacji Turystycznej (LOT) Ziemi Mińskiej, w o czym w programie mówią: Joanna Węglińska, pomysłodawczyni i współorganizatorka, Mariola Kowalska, prezes LOT Ziemi Mińskiej oraz Michał Siemiński, dyrektor Biura Promocji, Kultury, Sportu i Współpracy z Organizacjami Pozarządowymi w Starostwie Powiatowym w Mińsku Mazowieckim. 

Kobiety kobietom, to akcja społeczna, spotkanie, w czasie którego kobiety, mieszkające i pracujące lub związane z obszarem powiatu mińskiego, będą rozmawiały o swoich sprawach, począwszy od urody, pielęgnacji i zdrowego trybu życia, aż po kwestie biznesowe, bowiem wiele z nich prowadzi swoje interesy: większe lub mniejsze firmy. Bedą degustować potrawy regionalne i w przyjemnych okolicznościach przyrody, chcą ze sobą po prostu być. O idei spotkania, jak też o tym, co w życiu kobiet ważne (ważniejsze), w programie opowiadają: Anna Plichta, pomysłodawczyni i współorganizatorka oraz Mariola Kowalska, właścicielka gospodarstwa agroturystycznego "Julianówka", prezes Lokalnej Organizacji Turystycznej (LOT) Ziemi Mińskiej.

Rekonstruowała detale architektoniczne podczas odbudowy warszawskiego Starego Miasta, rzeźbiła monumentalne portrety ludzi, malowała, rysowała. Wydawałoby się, że uznana i szanowana w swoich czasach artystka, powinna być nadal znana, a jej prace pokazywane w muzeach. Tymczasem, została zapomniana, a jej życiorys oraz przebieg pracy twórczej trzeba teraz rekonstruować. Na szczęście spotkały się dwie strony: córki artystki oraz dociekliwa dziennikarka, także sama tworząca na polu plastycznym, dzięki czemu mamy choć niewielką biografię bohaterki tej audycji. A jest nią Halina Bajorska-Flisakowa (1912-1989), może bardziej znana za granicą (z racji emigracji), ewentualnie przez niektórych mieszkańców Nieszawy, w której jakiś czas tworzyła i przebywała. Czy to emigracja, czy życie osobiste, a może jakaś niechęć środowiska artystycznego - co mogło spowodować, że rzeźbiarka jest dziś znana niewielu miłośnikom jej wybitnej twórczości? Na te i inne pytania szukała odpowiedzi Kinga Frelichowska, gość programu, dziennikarka, autorka publikacji Papier, kamień i... nożyce (nie)pamięci. Rekonstrukcja biografii rzeźbiarki Haliny Bajorskiej-Flisak (2023).  

Gościem Piotra Majewskiego był zwycięzca The Voice Senior Wojciech Bardowski.

W Galerii Katarzyny Napiórkowskiej (Stary Rynek 19/21, Warszawa) do 28 lutego czynna jest wystawa "Rodzinne tradycje. Zofia Anna Misiak, Janina Żylińska, Stanisław Misiak". Oboje artyści, Janina Żylińska (1917-2010), uczennica Ferdynanda Ruszczyca, malarka i konserwatorka dzieł sztuki, jak też jej mąż Stanisław Misiak (1905-1970), pejzażysta, grafik (szczególnie znane są jego grafiki, nawiązujące do wedut warszawskich), batalista, uczeń Jana Cybisa, należą do pokolenia artystów, którym przyszło tworzyć - a więc i jakoś ustosunkować się do rzeczywistości - w okresie odbudowy Polski i Warszawy. W swoich latach byli znani, dziś nieco zapomniani, ale dzięki rodzinie pozostała spora (choć też przetrzebiona zrębem czasu) spuścizna artystyczna, o którą obecnie dba i zamierza bardziej upublicznić, pokazać odbiorcom, ich córka - Zofia Anna Misiak, również artystka malarka, znana, doceniana, wystawiana, inspirująca się zarówno przyrodą, podróżami, jak też klimatami francuskimi - bowiem z Francją była dłużej związana. Przez pewien czas współpracowała również z galerią "Korozja i Kolor" w Wołominie oraz z Leonem Palesą, kustoszem pamięci i zbieraczem pamiątek przeszłości wiejskiej na obszarze powiatu wołomińskiego. 

O wystawie malarstwa, a więc o sztuce i życiu rodziców, jak też o swojej twórczości w programie mówiła Zofia Anna Misiak, a wspólne przedsięwzięcie wystawiennicze komentowała specjalistka, dr Justyna Napiórkowska, historyk sztuki.

Johanna Langefeld (1900-1974) była niemiecka nadzorczynią w nazistowskich obozach koncentracyjnych, w Lichtenburgu, Ravensbrücku i Auschwitz-Birkenau. Po II wojnie światowej uniknęła osądzenia uciekając z krakowskiego więzienia, z pomocą byłych polskich więźniarek Ravensbrück, które pamiętały ją jako wyróżniającą się pozytywnie na tle pozostałej części personelu obozowego. Z uwagi na nastroje społeczne, uniemożliwiające jej zwolnienie, została uwolniona potajemnie przez przekupiony personel więzienny, który otworzył jej bramę do wyjścia. Jej historię opowiada film „Przypadek Johanny Langenfeld”, który będzie można obejrzeć (a potem porozmawiać z jednym z reżyserów obrazu) w niedzielę 23 lutego o godz. 13.30 w Sali Historycznej Izby Pamięci przy Cmentarzu Powstańców Warszawy (Oddział Muzeum Warszawy), o czym w programie mówił Szymon Smolnicki-Woźniak, adiunkt w Muzeum Warszawy.